این خانواده عجیب تا به حال با هیچ انسانی غیر از خودشان معاشرت نداشته
اند، ساندویچ و غذاهای امروزی نخورده اند، موبایل را به چشم ندیده اند و
تمام این اتفاقات در سال ۱۳۹۰ در مرکز شهر مشهد افتاده است تنها همبازی آن
ها در تمام این ۳۵ سال تعدادی گوسفند زنده بودند که پدر آن ها برای رهایی
از تنهایی برایشان گرفته بود عجیب تر از تمام این حوادث ثروت هنگفتی است که
حالا پدر خانواده برای آنها به ارث گذاشته پسر دوم خانواده برای اولین بار
به تنهایی از در منزل خارج شد. او حاضر شد حقایقی شگفت انگیز را از این
خانه مرموز در اختیار ما قرار دهد





شروع اسارت



لباس سفید عروسی به تن داشت که پا در خانه ای طلسم شده گذاشت. دختر
روستایی به اصرار پدر و مادرش با مردی ازدواج کرد که همسری نازا داشت و نمی
دانست که بعد از مراسم ازدواج برای همیشه روستای شان را ترک خواهد کرد.
باور کردنی نیست حتی اگر واقعیت داشته باشد! ۱۹ سال بیشتر نداشت که مردی در
خانه شان را زد، کارمند بود و می خواست با این دختر جوان و شاداب ازدواج
کند، وقتی شنید قرار است هووی زن نازایی شود به گوشه ای پناه برد، می دانست
خودش حق انتخاب ندارد و پدر و مادرش با تصور اینکه خواستگار کارمند است و
حقوقی دارد وی را به او خواهند داد. بار سفر را بستند تا به مشهد بروند،
حتی اشک هایش خشک شده بود.



شاید باید به خاطر تنهایی هایش گریه می کرد، به خود دلداری می داد تا
تصور کند شوهرش فرشته است که می خواهد به او پرواز کردن یاد بدهد. با
دنیایی از امید عروس شد. ۳۵سال پیش بود که در خانه ای با دیوارهای سیمانی و
شیروانی زنگ زده ای باز شد و نوعروس با پای گذاشتن روی موزائیک حیاط برای
همیشه زندانی شد. در نخستین حکمی که از سوی شوهرش صادر شد باید نه تنها با
خانواده اش برای همیشه قطع رابطه می کرد بلکه حق خروج از آن چهاردیواری را
نداشت. مرد رفتار عجیبی داشت، نوعروس جوان بود و خواست یاغی گری کند که زیر
مشت و لگدهای شوهر چاره ای جز تسلیم ندید، همان سکوت نخست کافی بود تا
دیگر جرات نداشته باشد یک کلمه ای حرف بزند.



نو عروس همراه با دیوارها و ثانیه ها روز به روز فرسوده تر می شد در
فضای سرد و بی روح خانه متروکه. وقتی برای نخستین بار باردار شد تصور کرد
دوران بدبختی ها تمام شده است، می دانست شوهرش بچه دوست دارد و همین می
تواند در زندان را به روی او باز کند و پر پرواز را به او بدهد. این روزنه
امید نیز رنگ باخت چون پدر خانواده نه تنها در زندان را باز نکرد بلکه دختر
و ۳پسرش را نیز به سرنوشت مادرشان گرفتار کرد.



مادر زندانی



خانه پر از سکوت بود، همه از پدر وحشت داشتند، همسایه ها این خانه را یک
معما می دانستند، بچه ها تنها زمانی دیده می شدند که به مدرسه می رفتند.
پدر هرازگاهی به خانه سرکی می کشید و خرید بر عهده خودش بود، هر بار می آمد
آشغال هایی با خود همراه داشت و در گوشه ای از حیاط می گذاشت، روز به روز
خانه شیروانی دار پر از زباله می شد تا جایی که ماشین پیکان زیر همین
آشغال ها مدفون شد.



بچه ها حق بازی حتی در حیاط خانه را نداشتند بیشتر با نگاه بود که با هم
حرف می زدند وقتی نمره های شان۲۰ می شد انگیزه ای برای خوشحالی نداشتند
انگار سلام دادن را یاد نگرفته بودند و در یک جزیره ناشناخته تنهای تنها
بودند. کتک خوردن از پدر یک عادت شده بود، وقتی پای در خانه شیروانی می
گذاشتی باور نمی کردی خانواده در آن زندگی می کنند، بوی بد زباله و فاضلاب
همه را به عقب می راند انگار مادر خانواده نیز روحیه ای برای تمیزی نداشت،
همه جا را خاک گرفته و زیبایی حیاط خانه لابه لای تپه ای از زباله گم شده
بود.



بچه ها یکی پس از دیگری با نمرات ممتاز دیپلم گرفتند و تنها بهانه برای
خارج شدن از خانه را نیز از دست دادند. همه می دانستند قفل این اسارت روزی
شکسته خواهد شد، پدر خانواده بدبین و سخت گیرتر شده بود تا اینکه بیمار
شد و خیلی زود خود را تسلیم سرنوشت مرگ کرد. طلسم شکست، وقتی مادر و بچه ها
شنیدند زنگ پرواز نواخته شده است حتی به دلیل مرگ پدر قادر به گریه
نبودند.



دیدار پس از ۳۵ سال



در آهنی زنگ زده با صدای خشکی باز شد و آنها برای همیشه آنجا را ترک
کردند، صحنه دیدار زن با خانواده روستایی اش آن هم بعد از ۳۵ سال زندگی در
زندان. بچه ها انگار از دنیای دیگری آمده اند، هیچ کس را نمی شناختند و نمی
دانستند در مهمانی ها چه رفتاری داشته باشند. خانه پر از سکوت دیگر جای
ماندن نبود جالب این که مشخص شد پدر سخت گیر نزدیک به یک میلیارد تومان
برای زندانی هایش ارثیه گذاشته است. با مرگ مرد مرموزی در مشهد، راز زندگی
وحشتناک خانواده اش در یک خانه متروکه و فرسوده فاش شد. همسر این مرد از
همان روز نخست ازدواج در خانه زندانی بوده و بچه هایش نیز مانند او، مطیع
دستورات پدر سلطه گر بودند. وقتی ماموران کلانتری شهید فیاض بخش مشهد وارد
خانه شیروانی شدند باور نمی کردند داستان زندگی زنی با ۴ بچه اش در این
خانه واقعیت داشته باشد.



زندگی ام سوخت



زن ۵۴ ساله با چهره ای تکیده، شادی کم روحی به چشم هایش داده بود و دل
پردردی داشت، ۳۵ سالی می شد که تنها مونس و هم دمش بچه هایی بودند که
سرنوشتی بهتر از او نداشتند. این زن با ادبیات خاصی حرف می زند: «۱۹سال
بیشتر نداشتم که با این مرد ازدواج کردم، از وقتی به این خانه آمدم جز
بداخلاقی و بی اعتنایی ندیدم، باید با همه قطع رابطه می کردم، به کتک های
شوهرم عادت کرده بودم و گریه هایم تنها با نوازش بچه ها آرام می گرفت». وی
می گوید: «یک روز زن همسایه آتش تنوری برای ما آورد، در را به آرامی باز
کردم و آن را گرفتم، وقتی شوهرم متوجه شد آن را از دستم گرفت و به سرم
کوبید، باور می کنید هم کلاسی های بچه هایم نیز جرات آمدن به در خانه را
نداشتند، شوهرم آنها را هم کتک می زد.»



زن آهی کشیده و ادامه می دهد: «وقتی شوهرم نبود راحت تر زندگی می کردیم
البته جرات خارج شدن از خانه را نداشتیم اما حتی اگر در خواب او را می دیدم
از ترس می لرزیدم، ابتدا سعی می کردم خانه ای تمیز داشته باشم بعد که دیدم
هر کاری می کنم پدر بچه ها اعتنایی ندارد و با جمع آوری زباله و رنگ نزدن
به دیوارها خانه را به یک زباله دان تبدیل کرده من هم دل و دماغم را از دست
دادم و خانه روز به روز خاک گرفته تر شد.» زن از رهایی لذت می برد و می
گوید: «در این سال ها در هیچ مراسمی خانوادگی و فامیلی شرکت نکردیم، شوهرم
وقتی بیرون می رفت روی در علامت می گذاشت و اگر بدون اجازه در باز می شد من
و بچه ها را کتک می زد، در این مدت سلامت روحی و جسمی ام را از دست دادم و
وقتی پدر بچه ها مُرد توانستم برادرها و خواهرانم را ببینم، یک آرزو بود
که به آن رسیدم.»



وی از روز نخست آزادی می گوید: «باورم نمی شد مشهد این قدر تغییر کرده
باشد، مهم تر از همه شنیدم یک میلیارد تومان ارثیه داریم که دیگر برای
خوشبختی ما فایده ای نداشت، ما از همه چیز محروم بودیم و حالا یک ثروت خوب
داریم، اما کل دنیا را هم داشته باشیم دیگر فایده ای نداشت، چرا که زندگی
و سرنوشت مان سوخته و از این به بعد تنها شرایط بهتری خواهیم داشت و من از
اینکه بچه هایم اجتماعی نیستند نگران هستم.»





گفت وگوی اختصاصی با پسر بزرگ خانواده اسیر در خانه شیروانی



پسری با عینک ته استکانی پیش روی مان نشست، ۳۲ سال دارد، اما رفتارش
کودکانه است، به سختی داخل خانه شیروانی دعوت مان می کند. «مهدی» با استرس
عجیبی جلوتر قدم برمی دارد، خانه کلنگی به فروش گذاشته شده است، در حیاط
مقدار زیادی آشغال، تکه های آهن پاره، پلاستیک و نان خشک روی هم تلنبار
شده. هر قدم که برمی داری تصور می کنی یا زیر پایت فرو خواهد رفت یا حیوان
گزنده ای به تو حمله خواهد کرد. شاید پیش از فروش این خانه، دیوارهایش آوار
شوند. زیرزمین مخوفی دارد، پای در اتاق پر از خاک می گذاریم که تلویزیون
کوچکی در وسط آن قرار دارد، در یک قدمی اش پتویی کثیف می بینیl که انگار
کسی زیر آن خوابیده است، مهدی می گوید برادرش دوست ندارد کسی را ببیند، از
آنجا خارج می شوم و از مهدی می خواهم به همه سوالاتم جواب بدهد. مکث می
کند، انگار نمی خواهد حرفی بزند، انتظار دارم از حالات چهره اش پی به راز
درونش ببرم اما امکان ندارد. درحالی که چشمانش نشان می داد جواب منفی خواهد
داد، ناگهان می پذیرد.





در اتاقی پر از تارهای عنکبوت می نشینم، نخستین سوالم ناشی از کنجکاوی ام بود:



چرا به سر و وضع خانه نرسیده اید؟



مهدی، نگاهش را به اطراف می چرخاند: در زندگی ما دیگر حوصله ای نبود که
دست به تعمیرات بزنیم، نه مادرم و نه ما روحیه ای نداشتیم، ما تنها زنده
بودیم، زندگی نمی کردیم.



چرا این شرایط را داشتید؟



پسر جوان انگار به سکوت عادت کرده است خیلی طول می کشد تا حرفی بزند:
«ما از پدرمان وحشت داشتیم، ببینید یک خواهر و ۲ برادر دارم، هیچ کدام
ازدواج نکرده ایم و همه مان به نوعی مشکل روحی و روانی داریم، مادرم که
دختر روستایی بود همسر دوم پدرم شد آن ها ده سال با هم تفاوت سنی داشتند و
هیچ وقتی نتوانستند زندگی خوبی داشته باشند.»



مادرت چه رفتاری با پدرت داشت؟



مادرم از پدرم می ترسید البته من و خواهر و برادرانم هم می ترسیدیم، مرد وحشتناکی بود.



مگر چه رفتاری داشت؟



پدرم خیلی سخت گیر بود و اجازه نمی داد از خانه بیرون برویم، کسی نیز حق نداشت به خانه مان رفت وآمد کند.



دلیلی نداشت؟



معتقد بود در خارج از خانه ما خلافکار و معتاد می شویم نسبت به مادرم نیز بدبین و شکاک بود، شاید راست می گفت، ما الان



نه معتاد هستیم و نه خلافکار اما به جای آن روانی شدیم، ما یک عمر زندانی بودیم.

زندانی؟



منظورم زندانی شدن در همین خانه است، مادرم ۳۵سال پا از این خانه بیرون
نگذاشت، من و خواهر و برادرانم نیز تنها اجازه داشتیم به مدرسه برویم و زود
برگردیم.



در مدرسه دوستانی داشتی؟



در مدرسه هیچ وقت با کسی دوست نشدیم چرا که می دانستیم پدرم بفهمد بیچاره ایم.



معلمان تان علت این رفتارها را نمی پرسیدند؟



چون از نظر تحصیلی همیشه شاگرد اول بودیم و هوش و استعداد زیادی داشتیم
از طرف معلمان و مدرسه مشکل خاصی احساس نمی شد و کسی شک نکرد در چه شرایطی
زندگی می کنیم.



بستگان تان بی تفاوت بودند؟



آن ها هیچ رفت وآمدی به خانه مان نداشتند، همگی از پدرم دلخور بودند، بستگان مادرم که روستایی هستند جرات نداشتند به سراغ ما بیایند.



به روستای مادرت نرفته اید؟



اصلا، اعضای خانواده ما تا به حال به مسافرت نرفته، هنوز از مشهد خارج نشده ایم.



جایی را می شناسید؟



تنها از طریق تلویزیون شهرهای مختلف و مناطق تفریحی کشورمان را شناخته ایم.



خودت تمایلی به سفر داری؟



راستش را بخواهید دوست نداریم به مسافرت برویم، به این زندگی عادت کرده
ایم، ببینید در ایام عید و تابستان همیشه در خانه زندانی بودیم، پدرم همه
چیز را می خرید حتی حق بازی در حیاط را هم نداشتیم.



با پدرتان حرف می زدید؟



کتک های پدرمان تنها چیزی است که از او به یاد داریم، او اصلا اهل دردودل کردن و حرف زدن نبود.



با مادر و خواهر و برادرانت چطور؟



حرف نزدن یک عادت شده بود، هیچ یک از ما با هم چندان حرفی نمی زدیم،
خیلی از چیزهایی را که می خواستیم و حتی انتظارات خود را از همدیگر با نگاه
به هم می فهماندیم و زیاد صحبت نمی کردیم.



هم بازی ای نداشتید؟



تنها هم بازی های مان تعدادی گوسفند بودند که مدتی پدرم در حیاط خانه
نگهداری می کرد اما بوی بد آن ها باعث شد همسایه ها اعتراض کنند و پدرم با
دعوای مفصلی گوسفندان را با خود برد و باز تنها ماندیم.



پدر ولخرجی داشتی؟



اصلا، از روزگار خانه مشخص است که پدرم خسیس بود، در عمرم پول توجیبی نگرفته و هر چه خودش می خواست می خرید.



مادرت جر و بحثی نداشت؟



گاهی اوقات جر و بحث داشتند، پدرم خیلی عصبی بود و در آن سو مادری مطیع و
آرام داشتم، هیچ وقت اختلافات آن ها جدی نشد، من و خواهر و برادرانم نیز
تسلیم پدرمان بودیم و هیچ گاه گلایه ای نکردیم.



متوجه شدم جواب سلام من را ندادی، چرا؟



نمی دانم چقدر باید جواب این سوال را بدهم، دوست ندارم با کسی حرف بزنم،
از زمان کودکی هم اگر بچه های همسایه مان سلام می کردند حق نداشتم جواب
شان را بدهم چون پدرم راضی نبود با کسی حرف بزنم و اگر خلاف این را از من و
دیگر اعضای خانواده ام می دید به حسابم می رسید.



در خرید لباس حق انتخاب داشتید؟
صلا، در موقع لباس خریدن می گفت که نباید لباس شیک و مد روز باشد با اینکه پول به ما نمی داد همیشه تاکید داشت ولخرجی نکنیم.


وقتی خبر مرگ پدرت را شنیدی چه احساسی داشتی؟



ناراحت شدیم اما هیچ کدام گریه نکردیم چون اعتقادی به گریه نداریم، روز
سوم مرگ پدرم همراه بستگان مان به قبرستان رفتیم خیلی سعی کردم به زور چند
قطره اشک بریزم اما فایده ای نداشت.



ارثیه میلیاردی می تواند جایگزین سرنوشت تلخ زندگی تان باشد؟



بعد از مرگ پدرم بود که فهمیدیم یک میلیارد تومان ارث برده ایم. آن را تنها پشتوانه خودمان می دانیم.



با این پول چه می کنی؟



یک خانه به ارزش۳۵۰ میلیون تومان در مشهد خریده ایم که مادر، خواهر و یکی از برادرانم در آنجا زندگی می کنند.



پس تو و برادرت چرا اینجا هستید؟



می خواهیم این خانه را بفروشیم و برای همیشه آن را فراموش کنیم، اینجا
مانده ایم تا برخی از اثاثیه مان را دزد نبرد، بعد از فروش حتما به همان
خانه می رویم.





از لحاظ روحی در چه شرایطی هستید؟



خواهرم سخت بیمار است، هم از لحاظ روحی و هم جسمی، باید مقداری از پول ها را خرج درمان او بکنیم.



می خواهی چه شغلی را دنبال کنی؟



هیچ فکری در این خصوص نکرده ام با این ارث باید خیال مان راحت باشد و نگران شغل نباشیم.



چه آرزویی داری؟



من هیچ آرزویی ندارم، موبایل هم ندارم.



درخصوص عشق چه می دانی؟



تا به حال عاشق نشده ام چون با کسی معاشرت نکرده ام.



می خواهی ازدواج کنی؟



معیار خاصی برای انتخاب همسر درنظر دارم؛ می خواهم صداقت داشته باشد و
اگر روزی مثل پدرم خواستم به او ظلم کنم، سکوت نکند و حق خودش را بگیرد.



خودت مثل پدرت خواهی شد؟



امکان ندارد، من معتقدم باید به همسرم خیلی محبت کنم و زندگی آسان و راحتی برایش فراهم کنم.



وقتی پدرت زنده بود چه آرزویی داشتی؟



تنها آرزویم نمره های ۲۰ درس هایم در مدرسه بود که با گرفتن دیپلم آن هم با معدل ممتاز این سری از آرزوهایم نیز، مرده اند.



به موسیقی علاقه داری؟



هیچ اطلاعی از موسیقی ندارم اصلا اهل این جور چیزها نیستم، در این سال ها تنها تفریح من و خانواده ام تلویزیون بوده است.



خواهرت خواستگاری دارد؟



خواهرم تنها دل نگرانی من است، دختر بسیار خوب و مهربانی است اما هیچ کس به خواستگاری اش نیامده.



دلتنگ پدرت هستی؟



گاهی دلم برایش تنگ می شود اما دوست ندارم در مورد گذشته ها چیزی به
خاطر بیاورم، بعد از مرگ پدرم تنها یک بار، آن هم روز سوم مرگش به قبرستان
رفته ام.



تا حالا ساندویچ خورده ای؟



در مورد غذای بیرون و ساندویچ باید بگویم اعتقادی به این نوع غذاها ندارم.



کدام منظره را دوست داری؟



در تلویزیون دیده ام دریا زیباست اما اطلاع زیادی از آن ندارم، تا حالا به ساحل دریا نرفته ام و نمی توانم در مورد دریا نظری بدهم.



چه رنگ هایی را دوست داری؟



رنگ های تیره و سورمه ای را بیشتر دوست دارم.



تعریفت از زندگی چیست؟



همان چیزی که در یک کتاب خوانده ام، زندگی یعنی فاصله بین نقطه تولد تا مرگ!



به نظرت بهترین پدر کیست؟



یک پدر باید مثل دکتر حسابی باشد و بچه هایش را دوست بدارد. پدرم هیچ
وقت به هیچ کس نگفت دوستت دارم، من هم تا به حال نگفته ام و بعید می دانم
حاضر شوم از این جمله استفاده کنم.



آلبوم عکس های تان را که نگاه می کنی چه حسی پیدا می کنی؟



باید بگویم ما تا به حال اصلا عکس نگرفته ایم و به جز عکس هایی که همراه
پدرمان می رفتیم می گرفتیم یعنی آلبوم عکس نداریم، پدرم می گفت عکس گرفتن
یعنی مسخره بازی.



حرف دیگری نمانده، با دلی تکیده و غمگین می خواهیم از خانه پر از سکوت
خارج شویم وقتی فضای به هم ریخته حیاط را می بینم و می پرسم چرا بخشی از آن
جا خالی شده است می شنوم ، جای پیکان مدل ۵۷ پدرش است که سال ها زیر زباله
ها بود و بعد از مرگ وی به عنوان خودروی فرسوده، فروخته اند.



مهدی، خیلی زود در را به
روی من می بندد و داخل می شود، اما و اگر های زیادی در ذهنم رژه می روند و
اینکه باید چنین حقیقتی را بپذیرم و تصور نکنم کابوس دیده ام.