توصیه های مهم برای افرادمبتلا به کمردردمزمن
یک جراح و متخصص ارتوپدی ضمن اشاره به نکات مهم هنگام خوابیدن در مبتلایان به کمردردهای مزمن توصیه کرد: این افراد باید سعی کنند بر روی شکم نخوابند چرا که این طرز خوابیدن عوارض جبران ناپذیری برای شخص خواهد داشت.

دکتر رحیم محمدتقی نژاد ضمن بیان مطلب فوق اظهار کرد: در صورتی که شخص به پهلو می خوابد بایستی زانوها را خم کرده و پاها را در شکم جمع کند و چنانچه فرد به پشت می خوابد حتما بالشی را زیر زانوها قرار دهد.



وی اظهار كرد: مبتلایان به کمردرد مزمن در موقع خوابیدن از گذاشتن پاها در سطح بالا و یا گذاشتن زیرپایی در حالی که زانوها در وضعیت کشیده قرار دارد اجتناب کنند.



وی یادآور شد: مبتلایان به کمردرد مزمن سعی کنند در موقع خوابیدن دستها را بالای سر خود قرار ندهند و بهتر است آنها را در پهلو قرار دهند.



این جراح و متخصص ارتوپدی با تاكید بر این که بهتر است این افراد روی تخت های چوبی و یا زمین بخوابند، افزود: در صورتی که تخت این افراد فنری است، تخته ای بین تخت و تشک خود بگذارند.



دکتر تقی نژاد در پایان با تاکید بر این که تشک باید صاف و محکم باشد، توصیه کرد: مبتلایان به کمردرد مزمن از تشک های فنری و شل اکیدا خودداری کنند.

چه طور می توان از بیماری آنورکسیا (بی اشتهایی) پیشگیری کرد؟

ایزابل کارو، مانکن سابقی
که مبتلا به آنورکسیا (بی اشتهایی) بود، بالاخره از این بیماری رها شد و
در نوامبر گذشته در سن 28 سالگی جان خود را از دست داد. اگرچه 80% موارد
آنورکسیا درمان می شود، ولی این بیماری نیازمند درمانی چندگانه است.

آنورکسیا چیست؟

فیلیپ ژیمه: این بیماری
یک مشکل رفتار ِ تغذیه ای است که نه به خاطر از دست دادن اشتها، که به علت
مبارزۀ جدی و فعال با گرسنگی برای لاغر شدن سریع و شدید شناخته می شود، بر
اثر این بیماری ممکن است فرد 20 تا 50% وزن نرمال خود را با نادیده گرفتن
اصول از دست بدهد. آنورکسیا یک انتخاب یا شیوۀ زندگی نیست که فردی بتواند
آن را به عنوان سبک زندگی اش انتخاب کند.

آنورکسیا یک بیماری روانی
است، اضطراب شدیدی که باعث می شود یک سری رفتارهای محدود کننده در فرد به
وجود بیاید؛ زمانی که این محدودیت ها را برای خود قائل می شود و رعایت شان
می کند، احساس آرامش دارد.

چرا این بیماری عمدتاً، دختران جوان و نوجوان را مبتلا می کند؟

فیلیپ ژیمه: اولاً چون،
اضطراب ناشی از شاخصه های بدنی مانند مشکلات جسمی بیشتر در بین دختران جوان
دیده می شود تا پسران؛ پسرها مشکلات شان را راحت تر بیرون می ریزند (با
خشونت، بزهکاری و غیره). علاوه بر این، علت این که آنورکسیا بیشتر در سن
بلوغ دیده می شود این است که، در این دوره یعنی دورۀ بلوغ، نوجوان یک دوره
گرسنگی های شدید هم خواهد داشت، این گرسنگی باعث ایجاد نگرانی های شدید می
شود به ویژه که نوجوانان در این زمان احساس می کنند همه چیز از آنها فرار
می کند.

علل بروز آنورکسیا چیست؟

فیلیپ ژیمه: فقط، عدم
اعتماد به نفس، عدم اعتماد به دیگران و نداشتن عزت نفس؛ این احساس ها فرد
را از درون خالی می کنند، وی می پندارد که دیگر هیچ امکان و توانی برای
پیشرفت کردن و بزرگ شدن ندارد. اغلب، اضطراب و نگرانی به خاطر یک رخداد
ناراحت کننده، (رابطه ای که ناراحتی ایجاد کند، مرگ نزدیکان، رفتن یک حامی
مانند برادر بزرگتر از خانه...) که تنهایی فرد را بیشتر می کند و نگرانی
های او دربارۀ به تنهایی رو در رو شدن با مشکلات را افزایش می دهد، بیماری
اش را تشدید می کنند.

بسیاری از مبتلایان به
آنورکسیا تمایل دارند که بیماری شان را پنهان کنند. بنابراین، چه طور می
توان این بیماری را تشخیص داد؟ کدام نشانه ها، هشدارهایی برای آگاه کردن
اطرافیان از این بیماری هستند؟

فیلیپ ژیمه: زمانی که یک
نوجوان بدون رعایت قوانین واصول، در یک چشم به هم زدن لاغر می شود و یا یک
سری رفتارهای خاص از خود نشان می دهد و آنها را تشدید می کند (غذاهایش را
طبقه بندی می کند، از برخی وعده های غذایی صرف نظر می کند، مدام کالری مواد
غذایی را حساب می کند) و به نظر می رسد که هیجانات خاصی دارد، باید نگران
شد. ضمناً زمانی که او به وضوح لاغر بودنش و خطراتی که به همراه دارد را
انکار می کند، باید احساس خطر کرد، او نمی فهمد که اطرافیان نگران وزنش
هستند. اغلب، آنورکسیا همراه با بیش فعالی هم هست که باعث تخلیۀ نگرانی ها و
احتمالاً دغدغه های ذهنی شدیدش می شود.

چه طور آنورکسیا را درمان کنیم؟ با چه کسی مشورت کنیم؟

فیلیپ ژیمه: خیلی منطقی
به دخترتان بگویید: «تو ما را نگران می کنی، شاید این نگرانی درست نباشد،
ولی به هر حال وجود دارد، ما می خواهیم که یک پزشک تو را معاینه کند.» مهم
است که از خودتان جدیت نشان دهید و دربارۀ فرزندتان با یک متخصص صحبت کنید.
اگر آنورکسیا تشخیص داده شود، توصیه می شود که به مراکز عالی درمانی
مراجعه کنید، برای حل این مشکل درمان های چندگانه ای وجود دارد. یک پزشک
باید تغییرات جسمی و فیزیکی و یک روانشناس باید وضعیت روحی و روانی او را
کنترل کند. اما اگر تمام روش ها برای بازگرداندن وزن عادی بی فایده بودند،
باید فرد مبتلا به آنورکسیا را در بیمارستان بستری کرد. دختران نوجوان، دور
از چشم نگران والدین شان، از منابع غیرقابل تصور دیگری هم اطلاعات کسب می
کنند، دور و اطراف آنها پر است از دختران جوانی که می توانند تجربیات شان
را در اختیار یکدیگر بگذارند.

دختر نوجوان را چه طور مدت بیشتری همراهی کنیم؟ چه کاری برایش انجام دهیم؟

فیلیپ ژیمه: آنچه ضروری
است این است که دختر نوجوان باید رابطه ای همراه با اعتماد با یک بزرگسال
برقرار کند، شخص مورد اعتمادی (روانشناس، روان پزشک، یک پزشک عمومی و ...)
که تغییراتش را پیگیری کند و بتواند با او جرف برند. یک فرد مبتلا به
آنورکسیا بسیار سخت می تواند احساساتی را که از آنها می ترسد، بیان کند.
بنابراین او باید جایی را پیدا کند که در آن بتواند به راحتی از نگرانی
هایش حرف بزند و روی آنها کار کند. تنها گذاشتن یک مبتلا به آنورکسیا یعنی
قرار دادن او در خطر مرگ. در این میان، والدین هم نقش مهمی بازی می کنند،
آنها باید خیلی هوشیار باشند و به حرف های فرزندانشان گوش دهند. یک درمان
خانوادگی می تواند به هر یک از طرفین کمک کند و احتمالاً می تواند بسیاری
از مشکلات یا ناهنجاری هایی را که والدین نگرانش هستند، از بین ببرد.

کمی بیشتر دربارۀ آنورکسیا

اعداد

 وقتی از آنورکسیا نامی به میان می آوریم که فرد وزنش 20% کمتر از وزن متناسب با قد و سنش باشد.

 در 50 تا 60% موارد، آنورکسیا با بیماری گرسنگی ِ همیشگی (جوع)، همراه است.

 در 95% موارد، آنورکسیا نوجوانان 12 تا 20 سال را مبتلا می کند. 9 مورد از 10 مورد نیز دختر هستند

حداقل دوبار در هفته ذائقه کودک را با غذاهای جدید آشنا کنید.


• غذاهای جدید را همراه با غذاهایی قبلی که دوست داشته به او بدهید.

• غذاها را به صورت قطعات کوچک و کم کم به او بدهید.

• غذاها برای جویدن، به اندازه کافی نرم باشند.

• کودکان در این گروه سنی غذاهای رنگی را دوست دارند.

• مکان ارائه غذا را تا حد امکان متنوع کنید.

• کودکان بازی با غذا را دوست دارند و این بخشی از شناخت آن ها نسبت به غذا است.

• کودکان را در تهیه غذا مشارکت دهید.

• با کمک کودک در یک باغچه کوچک، سبزی جات مختلف بکارید.

• تا آن جا که می توانید غذا را به صورت خانوادگی و دور هم صرف کنید چرا که کودکان هر آنچه را می بینند تقلید می کنند.

• غذا را به شکلی جذاب ارائة کنید، به عنوان مثال غذا را درون ظرف هایی به شکل صورت و یا حیوانات مختلف قرار دهید.

• حق انتخاب محدودی به او
بدهید، به عنوان نمونه به جای اینکه به او بگویید چی میل داری بخوری؟ بهتر
است بگویید آب پرتقال می خوری یا آب سیب؟

• مطمئن شوید موقعی که کودک سر میز غذا حاضر می شود گرسنه باشد.

• زمان غذا خوردن کودک در
ابتدا نامشخص است و چندین روز طول می کشد تا بتواند به این بی برنامگی،
نظم داده و آن را کنترل کند. پس باید صبور باشید.